Week zes alweer !

Soms gebeuren er dingen die je al eens hebt meegemaakt en waarvan je hoopt dat het je nooit weer zou overkomen. Maar helaas heb je niet altijd alles in de hand.

Het kitten is 6 weken en al redelijk zelfstandig. Nieske is inmiddels weer krols geworden en krolse poezen doen de dingen soms anders dan dat je verwacht.

Wat er precies is gebeurd weten we niet, maar het lijkt er op dat Nieske met haar kleine aan de sjouw is gegaan. Hierbij heeft ze haar stevig in haar nekvel vastgepakt, iets te stevig want de kleine heeft aan beide kanten van haar nekje grote open plekken. Dit hebben we bij het eerste nestje van Unagh ook eens meegemaakt maar toen werd dit het kitten fataal.

De altijd zo drukke en aanwezige kleine zit wat beduusd in haar mandje. Ze komt wel naar ons toe maar is beduidend minder actief en dat baat ons zorgen. Ook is het gewicht afgenomen wat een slecht teken is.

Met de geschiedenis van Unagh in ons achterhoofd hebben we het moeilijke besluit genomen om Nieske en haar kitten van elkaar te scheiden. Nieske  dus naar beneden bij de anderen en de kleine alleen boven met zoveel mogelijk gezelschap van ons.

De wonden worden zorgvuldig ingesmeerd met honingzalf zodat het rustig kan genezen en minder pijnlijk is. Ook wordt ze verwend met extra lekkere hapjes. Eerst nog een beetje onder dwang, want ze moet weer aankomen, maar algauw heeft ze door dat het toch wel erg lekker is en heeft ze de smaak goed te pakken. De volgende dag heeft ze gelukkig alweer wat meer energie en al snel zit ze weer op haar oude niveau. De wonden gaan wat jeuken en krabt zich regelmatig. De zalf doet zijn werk goed en de wondjes gaan langzaam dicht.

Na een aantal dagen is ze alweer drukker als voorheen. Ze leert  nieuwe dingen, is druk aan het spelen en wordt steeds nieuws-gieriger. En door het laatste zijn we haar weer eens een keertje kwijt. Ze is nergens te vinden maar we horen wel een hard gepiep...... maar waar vandaan?

Het gepiep lijkt van achter of onder de kledingkast in de kittenkamer vandaan te komen. Maar hoe is ze hier gekomen en waarom komt ze niet weer tevoorschijn? Zit ze misschien klem? 

Eerst de onderste lades heel voorzichtig maar eens uit de kast halen. En ja hoor, hier was ze vrolijk aan het spelen! Onder het stof, maar daar geeft onze swiffer niets om.

Via de onderkant, waar de kast net niet tegen de muur staat zit een hele kleine kier waar een klein poesje zich met veel moeite doorheen kan wurmen.  Nadat hetzelfde ritueel zich nogmaals afspeelde moest er toch maar een blijvende oplossing komen om dit probleem aan te pakken. Met houten balkjes ging het niet lukken. Gelukkig hadden we nog een strook trespa liggen die we aan de zijkant konden vastkitten. Weg kier... jammer voor de kleine. Gelukkig is ze creatief genoeg om weer een nieuwe uitdaging te vinden......

Rennen, springen, spelen

Het is altijd jammer als een kitten op deze leeftijd, (vijf weekjes)  zonder leeftijdsgenootjes moet opgroeien. Ze moet alles zelf ontdekken en uitvinden, ze kan niets van elkaar afkijken of samen doen. Gelukkig heeft deze kleine een moeder die haar alles goed voor doet, lekker met haar gaat spelen en echt een maatje voor haar is, maar toch....

Het zelfstandig eten lukt nog niet zo goed. We proberen van alles, pap, zacht voer, babybrokjes (Royal Canin- moeder en kitten) kant en klaar en geweekt in water, maar ze wil er nog niet aan. Waarschijnlijk krijgt ze nog steeds voldoende te drinken bij Nieske want haar gewicht is nog steeds stijgende in kleine stapjes.

Verder ontwikkeld ze zich snel. Het lopen ging al goed, maar nu kan ze dit ook al ontzettend snel. Ook zijn rennen en springen geen uitdagingen meer voor haar. Zelfstandig spelen is helemaal haar ding. De eerste stapjes buiten de veilige kamer waren nog een beetje eng, maar als die eenmaal zijn genomen heeft ze meteen al een verstopplekje onder de kast gevonden . De vloer van de badkamer is anders, maar als ze deze drempel eenmaal over is maakt ze daar graag haar eigen spelletjes. Handdoek hangen en wc rol afwikkelen zijn haar favoriet. De kittenkamer begint ook steeds meer op een speeltuin te lijken maar als we er bij gaan zitten dan klautert ze het liefst bij ons omhoog en moet er geknuffeld worden.  

Foto's maken gaat nog steeds lastig, ze is zo beweeglijk en wispelturig dat ze er niet scherp opstaat of uit beeld is gelopen. En als ze wel rustig is wil ze op schoot liggen en is ze te dicht bij de camera voor een mooi resultaat.

We hebben uiteindelijk iets gevonden om haar aan het eten te krijgen: Royal Canin kitten zakjes met kleine stukjes kip in saus. Dit maken we even warm in de magnetron zodat het extra lekker ruikt. Hier smult ze lekker van en ook neemt haar gewicht in grotere stapjes weer toe.

Op naar week drie en vier

Nieske en haar kitten verblijven nog steeds, naar alle tevredenheid in de kittenkamer, in het holletje van de krabpaal.

De groei zit er bij de kleine nu goed in, de oogjes zijn nog steeds open, al moeten we ze soms wel even helpen met een nat watje, en het lijkt er op dat ze ons ook al kan horen!

Bij het schoonmaken van de oogjes altijd van de neus richting de oortjes, dit omdat je anders de viezigheid in het oog wrijft en er ontstekingen kunnen ontstaan !

Ook probeert ze al dapper haar eerste stapjes te zetten!

 De derde week. 

De stapjes gaan al steeds beter, ze staat nog wel wat wankel op de pootjes maar het avontuur lonkt dus ze zet door.

Nieske ziet in dat een holletje op hoogte niet ideaal is voor zo'n nieuwsgierig kitten, dus volgt er weer een verhuizing.

De kittenkamer is op diverse plekken voorzien van verschillende mandjes, maar Nieske gaat toch weer voor de kittenkooi. Deze is lekker warm en ook een beetje donker zodat het lekker veilig aanvoelt.

Het lukt de kleine al goed om zelf het mandje uit te gaan en een rondje in de kooi te lopen. En na een paar dagen durft ze steeds meer. De drempel om de kooi uit te gaan heeft ze inmiddels ook genomen en nu kan ze zelf bepalen wanneer ze op ontdekkingstocht wil gaan.  

Als ze ons hoort aankomen dan komt ze net als Nieske naar ons toe. Ook merken we dat de tandjes zijn doorgekomen, en die zijn behoorlijk scherp, ze gaat overal aan slikken en in bijten. Au au au ..

Het begint nu wel eens een beetje tijd te worden dat ze zelf wat gaat eten, maar daar heeft ze nog geen oren naar. Misschien iets voor volgende week.....?

Ondertussen denken we alvast na over een toepasselijke naam, beginnend met de letter T.....iemand suggesties ?

 

Waar is de kleine gebleven?

 

 Na de geboorte zijn Nieske en haar kitten boven in de kittenkamer gebleven. Het holletje waar het kitten is geboren bevalt haar goed. Totdat we op een ochtend haar kamer binnen komen en het kitten niet kunnen vinden.

De krabpaal aan de overkant hadden we inmiddels omgedraaid, we vonden het gevaarlijk als ze het kitten daar in zou leggen, Maar waar was het kitten nu? Overal gezocht, maar we konden niets vinden, totdat we opeens een zacht piepje hoorden. Maar waar kwam het geluidje dan vandaan?  Uiteindelijk maar eens in het holletje van de krabpaal gekeken en ja hoor, daar lag het. 

Nieske had de kleine verhuisd naar het holletje in de krabpaal. Ze zag hier totaal geen gevaar maar doordat de opening naar de muur stond kon ze er zelf niet gemakkelijk inkomen.

De krabpaal dus maar weer omgedraaid en moeder en kind liggen er nu naar alle tevredenheid in. Hopelijk houden ze het hier de eerste weken vol. Het is namelijk wel erg vroeg voor de eerste verhuizing. 

Waar de kleine ook erg vroeg mee is, dat beide oogjes al binnen een week al goed open waren.

Twee keer per dag wegen wij het kitten. De eerste paar dagen nam het gewicht niet genoeg toe, dus maar gestart met bijvoeren van wat extra melk voor de kleine. Ook Nieske krijgt van ons wat extra's. Het pakt goed uit want de groei zit er nu goed in. Het geboortegewicht is net niet helemaal verdubbeld maar we zijn tevreden. 

Nu maar hopen dat deze stijgende lijn de volgende week doorzet, het zou niet het eerste eenling kitten zijn die we met de hand moeten grootbrengen.